Postawa neurologów z Warszawy w walce o wspomnienia

Patrzysz w oczy osoby, z którą spędziłeś całe życie. Pustka. Nie widzisz nic poza swoim odbiciem. Słyszysz diagnozę – Alzheimer. To echo minionych lat.

Neurologia powiązaniem psychiatrii

Neurologia to dziedzina medycyny, która zajmuje się chorobami obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego. Neurolog bada przyczyny i leczy bóle głowy wraz z nieprawidłowościami, których źródło tkwi w mózgu. Są to m.in. zaburzenia widzenia, mowy, problemy z równowagą i koordynacją. Niektóre choroby są domeną zarówno neurologa i psychiatry. Stąd pokrewieństwo między tymi dziedzinami. Układ nerwowy jest złożonym, wyrafinowanym systemem, który reguluje i koordynuje pracę organizmu. Składa się z mózgu, rdzenia kręgowego oraz obwodowego układu nerwowego tworzonego przez 31 par nerwów rdzeniowych i 12 par nerwów czaszkowych. Odpowiada on za poruszanie się, oddychanie czy krążenie krwi.

Alzheimer – utrata pamięci czy własnej osoby?

Choroba Alzheimera jest najczęstszą przyczyną demencji – zestawu objawów, które obejmują utratę pamięci i trudności z myśleniem, rozwiązywaniem problemów lub językiem. Demencja rozwija się, gdy mózg jest uszkodzony przez choroby – w tym Alzheimera. Nazwa pochodzi od nazwiska Aloisa Alzheimera. Niemiecki neuropatolog opisał ją po raz pierwszy w 1906 roku. Mózg składa się z miliardów komórek nerwowych, które łączą się ze sobą. W chorobie, połączenia te zostają utracone. Dzieje się tak, ponieważ białka gromadzą się i tworzą nieprawidłowe struktury zwane „plackami” i „plątaniną”. Ostatecznie komórki nerwowe umierają, a tkanka mózgowa zostaje utracona. Substancje chemiczne powstałe w mózgu, pomagają wysyłać sygnały między komórkami. Osoby cierpiące na Alzheimera mają ich mniej, co oznacza, że sygnały przestają być przekazywane dalej.

Pierwsze kroki choroby

Najczęstszym początkowym objawem choroby Alzheimera jest trudność w zapamiętywaniu nowo poznanych informacji, ponieważ zmiany związane z procesem tej choroby zaczynają się w części mózgu, odpowiedzialnej za uczenie się. Z czasem pojawiają się coraz poważniejsze objawy:

• Dezorientacja
• Zmiany nastroju i zachowań
• Mylenie zdarzeń, czasu i miejsca
• Nieuzasadnione podejrzenia przyjaciół i rodziny
• Poważna utrata pamięci
• Trudności w mówieniu, połykaniu i chodzeniu

Osoby z utratą pamięci mogą mieć trudność z rozpoznaniem, swojego problemu. Oznaki demencji są bardziej widoczne dla osób, które przebywają z chorą osobą. Gdy wystąpią chociażby najmniejsze objawy demencji, konieczna jest wizyta u neurologa.

Warszawscy neurolodzy przedstawiają trzy etapy otępienia

1. Otępienie łagodne – występują problemy z zapamiętywaniem nowych informacji oraz rozproszenie uwagi. Chorujący, mogą mieć zaburzenia pamięci w postaci zadawania ciągle tych samych pytań lub zapominania gdzie odłożyli przedmiot, który parę chwil wcześniej był w ich rękach. Pacjent doświadcza huśtawki nastrojów lub popada w depresję. Na tym etapie izoluje się, unikając kontaktów z innymi ludźmi i rezygnuje całkowicie z życia towarzyskiego. Natomiast codzienne czynności jest w stanie wykonywać samodzielnie.

2. Otępienie o średnim nasileniu – oprócz problemów z pamięcią dochodzi do zaburzeń mowy i koncentracji. Pacjenci nie rozpoznają miejsc i mają problemy przykładowo z trafieniem do domu. Dobór słów i myśli staje się chaotyczny. Często dochodzi do omamów, zachowań agresywnych i rozdrażnienia. Etap ten wymaga nieustannej opieki.

3. Otępienie zaawansowane – Pacjent nie jest w stanie wykonywać podstawowych czynności taki jak jedzenie, odbycie rozmowy lub ubranie się. Tu następuje całkowity brak rozpoznawania najbliższych i możliwości poruszania się.

Leczenie

Obecnie nie istnieje przyczynowe leczenie choroby Alzheimera. Dostępne są jedynie metody terapeutyczne, dzięki którym udaje się spowolnić jej tempo. Leczenie należy rozpocząć od razu, ponieważ powstałych deficytów neurologicznych nie da się cofnąć. Wykorzystywane przez lekarzy są leki z grupy inhibitorów cholinoesterazy. Czasami jednak zalecane są preparaty przeciwpsychotyczne. Alzheimer prowadzi do skrócenia życia. Szacuje się, że od momentu jej rozpoznania do śmierci pacjenta mija od 3 do 10 lat. Jeżeli chcemy zmniejszyć ryzyko zachorowania, do swojego życia musimy wprowadzić zdrowy tryb życia, zwracając uwagę na odpowiednią dietę, uprawianie sportu czy wykluczenie odżywek. Wykazano, że ludzie z wyższym wykształceniem chorują zwykle w późniejszym wieku, a choroba postępuje łagodniej.